JESZCZE –
W zaplombowanych wagonach
jadą krajem imiona,
a dokąd tak jechać będą,
a czy kiedy wysiędą,
nie pytajcie, nie powiem, nie wiem.
Imię Natan bije pięścią w ścianę,
imię Izaak śpiewa obłąkane,
imię Sara wody woła dla imienia
Aaron, które umiera z pragnienia.
Nie skacz w biegu, imię Dawida.
Tyś jest imię skazujące na klęskę,
nie dawane nikomu, bez domu,
do noszenia w tym kraju zbyt ciężkie.
Syn niech imię słowiańskie ma,
bo tu liczą włosy na głowie,
bo tu dzielą dobro od zła
wedle imion i kroju powiek.
Nie skacz w biegu. Syn będzie Lech.
Nie skacz w biegu. Jeszcze nie pora.
Nie skacz. Noc się rozlega jak śmiech
i przedrzeźnia kół stukanie na torach.
Chmura z ludźmi nad krajem szła,
z dużej chmury mały deszcze, jedna łza,
mały deszcze, jedna łza, suchy czas.
Tory wiodą czarny las.
Tak to, tak, stuka koło. Las bez polan.
Tak to, tak. Lasem jedzie transport wołań.
Tak to, tak. Obudzona w nocy słyszę
tak to, tak, łomotanie ciszy w ciszę.
ENCARA
En vagons precintats
pel país passen noms tacats,
on és que van tots ells així,
sabeu si en podran baixar a la fi,
no pregunteu, no ho diré, no ho sé.
El nom Natan colpeja amb el puny la paret
el nom Isaac canta i retruny enfollit
el nom Aaron s’està morint de set
el nom Sara demana aigua per a ell en un crit.
No saltis en marxa, nom de David,
ets el nom que condemna a la desfeta,
no donat a ningú, sense casa,
per portar en aquest país és com la pesta.
Que el fill tingui un nom eslau,
perquè aquí compten del cap els cabells,
perquè aquí el bé i el mal se separen des del cau,
segons els noms i les formes de les parpelles.
No saltis en marxa. Serà Lech el fill.
No saltis en marxa. Encara no és l’hora.
No saltis. La nit s’estén com un riure senzill
i estrafà els sotracs als raïls de les rodes.
Un núvol de gent passa per aquella terra,
d’un gran núvol, poca pluja, una llàgrima sencera,
poca pluja, una llàgrima, temps sec.
Els raïls porten un bosc negre i enterc.
Cop, cap, cop, so de rodes. Boscos florits.
Cop, cap, cop. Un transport per un bosc de crits.
Cop, cap, cop. Sento com, a la nit, desvetllada,
cop, cap, cop, el silenci al silenci dona una atupada.
Traducció de Xavier Farré
Del llibre Wołanie do Yeti (Crida al Yeti), 1957
Article de Xènia Dyakonova a ARA-LLEGIM
Article d’Eva Vàzquez a EL PUNT AVUI
Article de Xavier Aliaga a EL TEMPS
